Η κατάργηση των επιδομάτων είναι γεγονός. Όσο και να προσπαθούν τα συνδικάτα να περισώσουν κάποια πράγματα, δυστυχώς δε γίνεται. Μάλιστα, για κάποια από τα επιδόματα κανείς δεν μπορεί να πει κουβέντα, καθώς θεσπίστηκαν για να δικαιολογηθούν κάποια επιπλέον ποσά στους μισθούς -κυρίως- των δημοσίων υπαλλήλων. Όπως, για παράδειγμα, επίδομα των εργαζόμενων στην Αγροτική Τράπεζα, που -ειλικρινά- δεν ξέρω για ποιον λόγο δίνεται, αλλά η ονομασία του είναι καταπληκτική:
Επίδομα περιποίησης πελάτου! Ναι, έτσι λέγεται! Δηλαδή, στην Αγροτική, για να σε περιποιηθούν ως πελάτη, πληρώνονται... εξτρά!
Φυσικά και η διατήρηση του συγκεκριμένου επιδόματος δε θα τεθεί ποτέ σε κάποιο διεκδικητικό πλαίσιο. Μ' έκανε, όμως, να σκεφτώ πόσα επιδόματα έχασαν, στο βάθος χρόνου, οι δημοσιογράφοι, άλλα δίκαια κι άλλα, εντελώς μα εντελώς άδικα.
Κατ' αρχήν, επί σοσιαλιστικής κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, έχασαν όλες τις ατέλειες: Για θεάματα και συγκοινωνίες. Ήταν τότε που, σε ένα σοσιαλιστικό παραλήρημα, ο αείμνηστος ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, εφάρμοσε τη δωρεάν μετακίνηση των εργαζομένων με τα αστικά λεωφορεία στις πρώτες ώρες της βάρδιας. Μέτρο που εφαρμόστηκε κάποιους μήνες, για να αποσυρθεί αργότερα και να αυξηθεί το εισιτήριο, για να καλυφθεί η ζημιά...
Η παύση της ατέλειας των θεαμάτων καταργήθηκε με χειρότερο τρόπο: Οι οργανωτές δίνουν, από τότε, προσκλήσεις στους δημοσιογράφους, για να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις και να γράψουν γι αυτές. Κι όταν παίρνεις προσκλήσεις από έναν οργανωτή (και περιμένεις να πάρεις κι άλλες για μελλοντικές διοργανώσεις), τότε η... κριτική σου είναι ανάλογη. Ή κι ο επιχειρηματίας περιμένει την αντίστοιχη συμπεριφορά από το μέσον.
Από τα σύγχρονα επιδόματα του κλάδου, είναι και αυτό της χρήσης ηλεκτρονικών υπολογιστών. Δεν υπάρχει, πλέον, ΜΜΕ, που να μη χρησιμοποιεί κομπιούτερ. Έτσι, σιγά - σιγά, οι εργοδότες σταμάτησαν να το δίνουν σε όλους και προβλέπεται από τις συμβάσεις (τις ίδιες συμβάσεις που καταστρατηγούνται καθημερινά) μόνον για θέσεις εργαζομένων που χρησιμοποιούν τους υπολογιστές αναγκαστικά συνεχώς. Μόνον που κι απ' αυτούς, ελέω κρίσης, κόπηκε... Ποιος να ζητήσει επίδομα ηλεκτρονικών υπολογιστών όταν η απάντηση του εργοδότη είναι, παντού, η ίδια: "Μα εδώ το μαγαζί βουλιάζει κι εσύ θες επίδομα";
Και πώς να ζητήσεις επίδομα υπολογιστών, όταν πλέον όλες οι δουλειές γίνονται με υπολογιστές; Είναι σα να ζητά επίδομα χρήσης κατσαβιδιού ο... ηλεκτρολόγος!
Ώσπου σήμερα έμαθα ότι, γνωστός συνάδελφος, που αναγκάζεται να εργάζεται οκτώ (ίσως και παραπάνω ώρες) μπροστά σε υπολογιστή, πάσχει από αυχενικό σύνδρομο. Ο γιατρός ήταν κατηγορηματικός: Κακή στάση εργασίας στο γραφείο, συνεχής χρήση του κομπιούτερ.
Μήπως, τελικά, το επίδομα περιποίησης πελάτου δεν είναι τόσο περιττό, όσο νομίζουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου